Dedemden Notlar – 3. Bölüm

Zeytin ağaçları arasında cılız bir yol. “ Gel peşimden” dediği andan sonra o cılız yolu yürüdük. Yer yer çamura batan ayaklarımın altında ıslak toprağı taşıya taşıya peşinden gittim. Ara ara dönüp bana gülüyor, bir ayağıma bir de yüzüme bakıyordu. Spor ayakkabılarımın altında taşıdığım çamuru kim görse gülerdi eminim. İki elini belinin üstünde bağlamış, elinde bir değnekle yürüyordu. Bir ona bakıyordum bir de zeytin ağaçlarına. Hem doğayı hem de dedemi eşit seviyordum. İkisi de benim için mucizeydi…

Yolun kenarındaki çalılıklara yansıyarak geçip gidiyordu gri bulutlar. Buralarda gökyüzünün rengi bir anda değişirdi. “Birazdan yağmur yağmaya başlayacak ama biz hala yürüyoruz,” diye düşündüm. Düşündüklerimi hissetmiş olacak ki, arkasına dönüp ;

“ Birazdan yağmur indirir, gök daha fazla taşımaz bu yükü .” Dedi. Durdu, elindeki değneği çamura sapladı ve ondan destek aldı. Başını göğe çevirdi, derin bir nefes aldı ve konuşmaya devam etti:

Şu alabildiğine serilmiş bulutlar, yükleri ağırlaşınca taşıyamaz olurlar da kurtulurlar yüklerinden. İnsanoğlu öyle mi? Yükü yüklendikçe eğilir, bükülür de gıkı çıkmaz. Az şurada soluklanalım.

Üzerindeki çamuru kuruyan genişçe bir taş buldu ve oturdu. “ Bilir misin insanın en ağır yükü nedir,” diye sordu. “Para kazanmaya çalışmaktır herhalde.” Dedim. Gülümsedi.

Ah çocuk! Belki daha yolun başında bile değilsin. Sana bir şeyler anlattıkça hayallerini etkiler mi diye de korkuyorum ama varsın etkilesin. Sen bil de , gerektiğinde hatırla. İnsanoğlunun en büyük yükü, yalnızlıktır. Şaşırdın değil mi? Bunca ailesi, eşi, dostu olan insanlar nasıl yalnızlık yükünü taşır diye düşünürsün belki. Taşır çocuk, sesi çıkmaz. Bu yükün altında ezilir de kimselere ben yalnızım diyemez. Çünkü yalnızlık ayıp diye öğretildi bize. Söylemek de olmazdı tabii. Zaten kim dinledi ki bir diğerini? Dinleyen de belki dinlemiş gibi yaptı. Bu insanoğlu, yalnızlığı iliklerinde hissedip yükünü atmak isteseydi daha mutlu olurdu. Bir dinleyeni, anlayanı mutlak bulurdu. Ama güvenmemeyi seçti. Çiğ süt emmiştir dedi, bir kere inandım da başıma şunlar geldi diye anlattı durdu da insanlık, yalnızlığını sakladı. O saklanan yalnızlık hem kendini buldu hem çocukluğunu. Çoğumuz kendimizi büyüttük. Doğruya da yanlışa da kendimiz karar verdik. Belki böyle nice gönüller kırdık. Eğer ben çocukken biri beni dinleseydi, dinleyip de anlasaydı yalnızlığımı paylaştıkça azaltırdım. Ben de dinlerdim elbet. Otururdum karşısına, hele anlat derdini derdim. Derman olurdum nicelerine, ama öyle öğretmediler çocuk. Yaralarımızı saklaya saklaya koca bir mezarlığa döndü de içimiz, iki söz çıkmadı ağzımızdan.

Uzaklara daldı, gitti. Sanki çocukluğuna bir el uzattı da çocukluğu hemen kaçıverdi oradan. Dedem gülmeyi, konuşmayı seven biriydi ama onun bu hüzünlü yanı hep merak uyandırırdı bende. Gördüğüm kadarı, görmediklerimin yanında bir nokta kadardı belki de.

Sana benden vasiyet olsun çocuk, dedi. Yalnızlığını paylaş, git dağlara taşlara haykır. Bir çıvgın kuşa anlat, bir ağaç dalına yakışan tomurcuğa. Yetmezse bir insan, esaslı bir insan yüreği bul kendine. Ona sığın, güven. Bakma sen kalabalık laflar eden insanların ayıptır demesine. Yalnızlık yükünü şu sonsuz göğe yayılıp duran bulutlar gibi bırak. Hadi tut elimden, yavaş yavaş dönelim.

Zemheri ayazında binbir türlü kuş uçtu göğün ışığına. Zeytinlerden yola bir rüzgar esti, bu sözlerin en telaşsız yerini getirdi, yolumuza bıraktı. Dedem ağır adımlarla yolu yürümeye devam etti, ben de ona yetişmek için hızlı adımlar atmaya. Tıpkı hayatı yaşama biçimimiz gibi…