Yüz Yüze

Şehrin kalabalığından ve gürültüsünden uzakta bir yamacın delice zeytinleri, harıp, selvi ağaçları arasında bir ev. Kenarları turkuaz renge boyanmış ahşap penceresinden bakınca sonsuza yayılan, köpük köpük dalgalarıyla koşuşturan çılgın bir deniz ve göz görebildiğince mavi. Bir ressamın fırçasından dökülen renklerden yapılmış bir yol. Malaçların ötüştükleri doğaya yakın bir yer...

Uzun zaman hayalini kurduğum bir evin misafiriydim. Yıllar önce bir yaz günü, kendimi uğurladığım kıyıda tanışmıştım evin sahibiyle. O da kendini uğurlamak için mi gelmişti bilmem ama benim bedenime, ruhuma ağır gelen yüklerim vardı. Onları bir sandala bindirip sonsuz maviliğin derinliklerine göndermek istiyordum ve arkasından el sallamak…

Sahilde devrilmiş bir ağacın gövdesinde oturuyordum. Bir süre sonra ahenk dolu sesiyle “Ne düşünüyorsunuz?” diye sordu. O bu soruyu sorana kadar yanıma geldiğini fark etmemiştim. Başımı ona doğru çevirdiğimde gülümsüyordu. Biliyor musunuz, insanların gülümsemesinden sıcaklık yayıldığına orada şahit olmuştum. Tesadüflere inanan biriydim ama ilk kez orada hayatımda değişik bir dönemin başlayacağına inanmıştım. Ilık bir rüzgar; sesine yüklenmiş bir gücü, insan olmanın verdiği güzellikleri kulağıma taşıyordu. Onun sesini nasıl duyacağınızı da anlatacağım size...

“Kendimi.” Diyerek yanıt verdim sorusuna. “Şu koskaca dünyaya sığdıramadığım kendimi düşünüyorum.”

Bazen öyle düşünür insan. İnanın öyle olmadığını anlatabilirim size, dedi.

Bildik bir şaşkınlık geldi, yerleşti yüzüme.

Duyguları, davranışları anlattığı her cümle sesinin büyüklüğünde küçülüyor, aklıma öyle varıyordu…

Şimdi yamaçtaki evin bahçesinde, o güzel ahşap sandalyede otururken o günü anıyorduk. Ne ilginç bir karşılaşmaydı. Aradan geçen yıllara hiç susmadan konuşulan anlar, söyleyecek söz bulunamayan sessizlikler sakladık. Bir konuşmamızda bir ev hayalimden bahsetmiştim ona.

“Penceresinden bakınca uçsuz bucaksız denizin görüldüğü, gece dalga seslerinin insan seslerine karışacağı, kimi zaman dalgaların kapımıza kadar geleceği bir ev. Serin bir sonbahar akşamında yakılan ateşin ışıltısıyla aydınlanıp ısınacağımız, sabaha kadar sohbet edip günün ilk ışığını karşılayacağımız, gün ortasında konuşmaktan ve uykusuzluktan yorgun düşeceğimiz zamanların yaşandığı bir ev. “

İtiraf edemesem de ona karşı duygularımı gizleyemiyordum. Fakat o, bunun farkında olduğunu iyi gizliyordu…

Yamaçtaki bu eve, şimdiye kadar söylemediğim her sevgi sözünü haykırarak söyleme isteği getirmişti beni. Ben konuşurken gözlerimin içine bakarak dinlemesi, kendimi kötü hissettiğim anlarda elimden tutup yanımda olduğunu söylemesi… bunlar beni güçlendiriyordu. Bunca zaman dudaklarımdan onu sevdiğimi anlatan bir cümle çıkmamıştı ama arasına sevgimi gizlediğim binlerce kelime söylemiştim. Üstelik bir karşılığı olduğuna inandıran sözler duyuyordum.

Kimsenin varamayacağı bir yere varmak, el ele tutuşup yürüyüşler yapmak, gölgeler kararıncaya dek konuşmasını istiyordum…

Bir an, ılık bir rüzgarın beyaz tül perdenin aralıklarından sızdığı bir an; beyaz tshirtünün ardında atan kalbinin üstüne elimi koydum. Uçuşan perdeden fırsat bulup yüzümüze yansıyan gün ışığı kulağındaki siyah küpeyi parlatıyordu.

“ Belki daha doğmadık, belki de çoktan yitirdik ömrümüzü. Yaşamak denildiğinde bildiğim tek şey, şu an. Ve ben, bu an’ı sana sarılarak saklamak istiyorum.” Diyebildim.

Sonra bir kuşun kanat sesine, oradan bir yaprağın uzandığı dala, dingin akan suyun yüzeyine, güneşin parlaklığına çarptı sesi…