Aşk Nedir?

Sade bir yolculuk… Üç beş kitap, bir sırt çantası, bir dal kurutulmuş papatya…

Kendi hilelerine güvenen bunca insanın arasından sıyrılıp hayalini kurduğum durağanlığa varmak istiyordum. Kafamdaki soruları da geride bırakabilsem aydınlık bir yaşamın ikinci dönemi başlayacaktı. Ne zaman bir yolculuk fikrine hazırlansam binlerce soruya cevap ararken buluyordum kendimi. Aylardan ağustos, günlerden çarşambaydı. İçinde kaybolduğum sorulardan bir tanesine takıldı aklım. Sonra bir sessizlik sardı odayı. Bir defter, bir kalem, evin anahtarlarını alıp sokağa çıkmam birkaç saniye sürdü. Sokakta gördüğüm insanlara “aşk” ı soracaktım. Evet, delirmiştim belki de. Bir soru olarak kalmasındansa cevaplanmış bir soruya dönüşmesinin daha huzur verici olduğunu düşündüm…

Sokağı dönünce karşıma çıkan bir kitabevinin önündeki masada oturan adama “Aşk nedir?” diye sordum. Şaşkın bakışlarını sabitlediği yüzümde kocaman bir gülümseme vardı. Bir iki dakika sonra okuduğu kitabın kapağını kapattı. “Üvercinka” yazıyordu kitabın üzerinde. Doğru insana doğru soru sorduğuma inanmıştım.

Anlayamadım, dedi. Sorumu tekrar ettim. Konuşmak istediği bir konuydu belki. Beni yabancılamadan cevap verdi;

“Aşk, bir kişinin dünyanın geri kalan kısmından daha önemli olmasıdır. “[1]

Teşekkür edip kalktım masadan. Tekrar açtığı kitap sayfasında büyük harflerle “Önceleyin” yazıyordu. Yürümeye devam ettim. Arnavut kaldırımları, kalabalıklar, günün akışında kaybolmaya yüz tutmuş insanlar geçiyordum. Kaldırımın ortasında durup bir çocuğa balon alan adamı gördüm. Adımlarımı hızlandırıp yanına gittim ve “Aşk nedir?” diye sordum. Elini tuttuğu kız çocuğuyla birbirlerine bakıp gülümsediler. Siyah, kare saatinin olduğu elini çenesine götürdü. Güneş gözlüklerinin ardında nasıl bir göz vardı bilmiyorum ama bir küçük kız çocuğunun sevincinde gözlerinin gülümsediğinden emindim.

Derin bir nefes aldıktan sonra;

“Aşk, evlattır.” [2] dedi.

Baloncu, bir baba, ben ve çocuk için dünya bir saniyede güzelleşti. Teşekkür edip yanlarından ayrıldım. Denize çıkan sokağın sol tarafında yürüyordum.

Trafiğe kapalı, restoranların, kitabevi, manav, market, kozmetik dükkanlarının olduğu bir sokaktı. Yolun karşısında duran zarif kadın dikkatimi çekti. Telefonla konuşuyordu, diğer elinde bilgisayarı vardı. Bir süre zerafetini izledim. Telefon görüşmesi bittikten sonra yaklaştım ve “Affedersiniz, size bir şey sormak istiyorum.” Dedim. Gördüğüm şaşkınlığa alışmıştım. “Sizce aşk nedir?”

Derin bir soluk aldıktan sonra; “Aşk, heyecandır.” [3] dedi ve gülümsedi. Bir insanın yüzünde çiçek açtığına tanık oldum. Teşekkür edip yürümeye devam ettim. Evden çıkarken sıradan gibi görünen fikrim gittikçe garip bir hal alıyordu. Kaldırım kenarında motosikletine yaslanmış, iki kolunu göğsünde birleştirmiş bir adam, dikkatle karşısında konuşan adamı dinliyordu. Bu soruyu ikisine de sormak için yolun karşısına geçtim.

“Affedersiniz, sizce aşk nedir?”

Önce birbirlerine baktılar, sonra da gülümsediler. Motosikletine yaslanan adam güneş gözlüğünü çıkarttı. Derin, anlam dolu bir çift göze sahip. Ne büyük şans diye düşündüm. İnce yüzündeki kıvrımlarda hayat koşuyordu. Elini çenesine götürdü, başını öne eğdi ve sonra:

“Aşk, hissetmektir.” [4] dedi.

Defterime hızlıca hissetmek yazdım. Yanındaki arkadaşına döndüm. Cevap beklediğimi yüzümden anlamış olacak ki hemen;

“Aşk, mavidir.” [5] dedi. Aşkı bir renge benzetmek ya da bir renkle tanımlamak ne güzel diye düşündüm. İkisine de teşekkür edip yanlarından ayrıldım. Kaç yıldır boş durduğunu bilmediğim bir defter hayat doluyordu. Birkaç adım ötede tango yapan çiftler ve etrafında bir çember oluşturan insanlar vardı. Hayranlıkla izliyorlardı, ben de onlardan biriydim. Ne zarif ve tutkulu bir dans. Dansları bittikten sonra izleyicilere selam verdiler. Yakınımda duran bir dansçıya aşkı sordum.

“Aşk, aptallıktır.” [6] dedi. Bu kez ben şaşırmıştım. Oturup konuşsam kim bilir neler anlatırdı aşka dair? Uzatmadan teşekkür edip yanından ayrıldım.

Birkaç adım ötede bir kadın -uzun boylu, sarı saçlı, mavi gözlü, beyaz tenli- turuncu elbisesiyle dikkatimi çekti. Ona doğru yürümeye başladım. Evden üç sokak uzaklaşmıştım. Üç sokağa ne çok hayat sığıyormuş. “Affedersiniz, size bir şey sorabilir miyim?” Arkasını döndü. Kucağında bir demet şakayık ve üç dört kitap vardı. “Elbette.” Diye yanıtladı. “Sizce aşk nedir?”

“Aşk, tutkudur.”[7] Çiçeklerden, kitaplardan ve gülümsemesinden anlaşılacağı gibi insanlardan hoşlanan biri için harika bir cevaptı. Teşekkür edip yürümeye devam ettim. Hafif bir yokuşun sonunda deniz görünüyordu. Yürüdüğüm yolun hemen sağ tarafında bahçeli bir ev gördüm. Bahçesi bayram yeri gibiydi. Öyle güzel bakılmıştı ki buradan geçen her insan bu bahçeye hayran kalırdı. Bahçeyle ilgilenen adamı gördüm. Boyu belime denk gelen bahçe duvarından seslendim. “Bakar mısınız? Bir şey sorabilir miyim?”