Duyum , Çağrışım ve Anlam

Salonun tüm ışıklarının kapalı olduğu bir tiyatro oyunu atmosferinde, gölgelerle dans eden figürler ansızın alıp çok uzak diyârlara götürmüştü genç kadını.

Bir koku, bir ses, bir nüans... İşte bu kadar basitti,şu andan geçmişe doğru anılar trenine bir yolculuk bileti alabilmek.

Çok uzak bir şehirin gri renkli binalarını çağrıştırırdı ona hep, gördüğü eski mekânlar ya da siyah beyaz fotoğraflar.

Hayatın her rengini, her sesini iç içe geçmiş duyumlar silsilesi olarak görürdü. Bu bağlamda, hiçbir şey birbirinden bağımsız değildi aslında.

Hayat geçmiş ile geleceği kol kola birleştirip getirip tam da şu anın tablosuna yapıştırıp asabiliyordu.

İçtiği kahvenin kokusu onu kilometrelerce uzaklıktaki bir cafede oturduğu o ana götürüp bırakıyordu, yüreğinde ince bir sızıyla.

Geçmişten kopmak mümkün değildi yani, geçmiş her an gözümüzün önüne geliverebilecek bir film şeridiydi.

Hayatın tüm koku, tad ve renkleri, bir çağrışım sandığının aralık kalan kapağından ansızın çıkıp gelebiliyordu. Ve o gelişler bizim bilinçaltı dediğimiz o gizli dehlizlerin kıvrımlı yollarından sızıp günışığının altında boylu boyunca seriliveriyordu.

Bir gizli çağrışım, binlerce anlama geliyordu bazen. Bazen ise sadece belli belirsiz bir iç huzursuzluğu olarak kalıyordu, ince ince sızlayan kalp burukluklarımızla beraber.

SERPİL KAYA