Öteki Ben

Yine karşılaştık, o bilindik eşitlikte.

Ben; her zaman olduğu gibi gülümsedim sana, sende sessiz bir duruş. Bir süre öylece baktık birbirimize…

O güzel saçlarına aklar düştüğünden beri bu kaçıncı buluşmamızsa hepsinden daha yorgun görünüyordun.

Birkaç anı hatırladık; onların arasından bir iki mutlu anı seçtim bize. Sen; hüznün seyircisi olmayı seçtin . Bizi ayıran en net özellik buydu belki de…

Sol elini kalbinin üzerine koyup bir şey anlattın bana. Hatırladıkça yüreğimin sızladığı, zamana baktığımda ne kadar geride kaldığını bildiğim bir küçük kalp ağrısı. Sevmek, hiç benim istediğim gibi olmamıştı…

O masum bakışımın aşamadığı manzaraları, senin gözlerinden izlemiştik. Uzak yollardan gelmesini istediklerimiz olmuştu, çok uzaklara gitmesini istediklerimiz de…

Bir yolun başında durmuştuk. Yol, ikiye ayırılıyordu. Benim seçtiğim tarafın hüzne, senin seçtiğinin ise yalnızlığa vardığını bilmeden. Bu hikayenin hayalperesti ben olduğum için yolun başında duruyor olmamızın anlamına takılmıştım. Sen ise yolda yaşanabileceklerin yersiz endişesine kapılmıştın…

Bir ışık yansıyordu sol yanından, diğer yanına hakim karanlığa inat. Bir yol boyu kitaplar geçiyorduk, okudukça öğrendiklerimizin bizi yalnızlaştırmasına aldırış etmeden…

Bir ayna karşısında durmuş, birbirimize bakıyorduk. Bir aydınlık vardı, bir karanlık. Bir ben olup insanlar aşıyorduk, bir de sen olup sessizlikler ediniyorduk…

Biz seninle hep bu eşitlikte buluşan iki izdik ve hep tek bedende var olan…

Serap Şahin