Bahara Dair

Sanatın iyileştirici gücüne inanır mısınız? Ben inanırım, tecrübeyle sabit. “Bahar” dizisini niçin sevdim ve yıllar sonra bir diziyi heyecanla beklemeye başladım? Birkaç gündür bunun üzerine düşünüyorum.

Bir hastanenin camından yüzümü sabah güneşine çevirmişken, yolda yürürken, çocuklarım uyuduğunda mutfak masasında bir fincan çayımla günün yorgunluğunu atarken hatırıma bu geliyor. Tıpkı yıllar önce “Süper Baba” ya da “İkinci Bahar” dizilerini izlerken duyduğum masumiyete dair bir his dolduruyor içimi.

Bahar bir kadın, bir eş, bir anne ve bir doktor. Her şeyden önce kalben iyi. Zaman zaman düşündüğüm ve dile getirdiğim; “Ben insanları parasına, statüsüne, gücüne göre değil kalbine göre ikiye ayırırım. İyi kalpli insanlar; kötü kalpli insanlar.” Yorumuna göre içselleştirdiğim bir iyilik. Bence iyilik bu dünyadaki en değerli kavram. Bahar bunu yansıtıyor bana. Zekâsı, yetenekleri, iletişimi, gayreti onu daha eşsiz kılıyor gözümde. Anladığım odur ki bizatihi devrimci bir ruh. Kendi hayatından ve isteklerinden vazgeçebilecek fedakârlığı da bir devrimmiş. Yıllar sonra kaçırdığı trene hayıflanmak yerine yeniden başlama cesaretini göstermek de bir devrim.

Başkaları mutlu osun diye vazgeçtiklerimize bakın. Sabah uykudan uyandığımız andan gece yorgun argın yatağımıza düşene kadar savrulup gitmelerimizi hatırlayın. Bir şefkatli söze, bir güzel davranışa hasret yaşamımızda hep yaptıklarımıza değil yapamadıklarımıza gözünü deviren kötücül varlıklara bakın. Nezaket, duygudaşlık, hakkaniyet bunlar da insan olmanın değerlerinden değil miydi yoksa? Neden her zaman içtenlikle atılan adımlar bir sonrakinde görev hanemize yazılıyor. Ne zamandan beri sevgi mecbur tutulmanın eşanlamlısı gibi görülmeye başlandı.

Hepimiz biliyoruz ki tüm duygular insana dair, insan için, bu kocaman dünyada kendi irademizle hangisini seçeceğimiz de farkındalığımıza. Günümüzde herkesin dilinden düşürmediği bir tanım var; “Yaşadığın coğrafya kaderindir.” Her ne kadar bu tanımı yabana atmasam da buna rağmen bir şeyi çok önemsememiz gerektiğine inanıyorum:

Kendimizin. Kendi kararlılığımızdaki gücün, yeniden başlama özleminin, başarabileceğimize olan inancımızın farkına varmalıyız. Unutuyoruz ve kim bilir belki de unutmakta haklıyız. Değil mi ki inanılmış her hayal gerçektir; bu dirençle ve özümüzün kıymetli olduğunun bilinciyle bir kez daha düşünmemiz gerekir. Bu duygu ve düşüncelerle Bahar karakterini neden bu kadar sevdiğimi ve aslında hepimizin sevdiğini sorguladığımda cevap aynı yere çıkıyor. İçimizdeki kapalı çekmecelere gizlenmiş özümüze, kıymet versek de unuttuğumuz öz şefkatimize. Eskiden derdim ki en büyük pişmanlığım geç keşiflerimdir. Artık böyle düşünmüyorum. İnandığım her yeni keşfime şükranla yaklaşıyor; keşfettiğim her yenilik için bir dilek tutuyorum. Bahar çekmecelerinin kilidini buldu, özünü ve hayatta kendi olma çabasını serbest bıraktı. İnanılmış hayalleri gerçek kılmak için daha güzel bir başlangıç olabilir mi? Kendi devrimini yaratmak bu dünyadaki en hakiki başkaldırıdır. Toplum baskısına, tabulara, eleştirilere, yargılara, kötücül bakışlara gözlerini dikerek karşılık vermek, ısrarla yürümeye devam etmek o devrime hak ettiği değeri vermektir.

Kendinize bir bakın, kendime bir bakıyorum, çevreme, memleketime, genç kızlara, kadınlara, kız kardeşlerime ve kız çocuklarına… Yaşadığımız coğrafyada kendi devrimimizi yaratmak için neredeyse bütün koşulların geçerli olduğunu görüyoruz. İşte tam da bu nedenle:

O “hayır” ı diyelim

O sınava girelim

O tokadı atalım

O tuzluğu var gücümüzle mutfak tezgâhına vurup kıralım. Tıpkı Bahar’ın yaptığı gibi…

Ayşegül Ekşioğlu