Ben

Kafasının içinde dönüp duran düşüncelerin uğultusunu duyuyordum; yanına oturduğumda, gözlerinin içine baktığımda, yanından geçtiğimde…

Duyuyordum…

Zamanın akışında kendini nasıl yıprattığını, sorunlarını omzuna yüklenip üzerine başka insanların sorunlarını da kattığını, yalnızlığını ama en çok kalabalıkların içinde olduğu zamanlardaki yalnızlığını görüyordum; yaşadıkça geçtiği yolların kıyısında bıraktığı duygularını, gücünün gelişip tükenmesini ve yeniden güçlenmesini, kazandıklarını ve yitirdiklerini…

Görüyordum…

Bir zaman sonra sadece birbirimizi duyabileceğimiz bir sessizlikte buluştuk onunla. Gülümsediğinde kısılan gözlerindeki anlamı seviyordum. “ Biliyorsun, konuşmayı pek sevmem.” Dedi. Bildiğimi onaylar gözlerle baktım. Değişe değişe geldiği bu an’ da ondan hiç gitmeyen çaresizliklerini, kaygılarını , korkularını dinlemek istiyordum. Sonra da sessizliğine sebep olmuş sevgisini. Söylenmemiş sözlerle doluydu, saklanan duygularla…

Her şey gördüğümüzden, sandığımızdan , bildiğimizden daha derindi.

“ Bugüne kadar başıma ne gelirse gelsin güçlü görünmek zorundaydım. Ben bunu küçük yaşlarımda öğrendim. Kimseyi yormadan, yüklerini taşımalarına yardımcı olarak büyümeliydim. Hatalarımı kimse fark etmeden düzeltmeli, kendime güzellikle yürüyebileceğim yollar edinmeliydim. Üstelik sadece kendim de değil en yakınımda yaşayan insanlar için de bazı görevlerimi tam anlamıyla yerine getirmeliydim, işte o zaman düştüklerinde onları tutmuş, mutsuz olmalarına imkan tanımamış, kendilerini güvende hissetmelerini sağlayabilirdim. Ben, savaşlara dayanırdım ama onlar, hiç savaş görmemeli. “ dedi.

Peki sen, dedim. Sen, yaşadım diyebilmen için ne yaptın?

Sessizlik hücrelerimize varana dek dolaştı. Bakışları, kendini hiçbir zaman düşünmediğini anlatıyordu.

Nefes aldığın her an’ a sığdırabileceğin güzelliklerle dolu dünya. Koşmaktan geçtiğin yolların çiçekli bahçelerini, ılık rüzgarlarının huzurunu, mevsimlerin esaslı bekleyişlerini, sevmenin vazgeçilmez büyüsünü kaçırıyorsun. Ne için? Kendin dışında yaşanacak bir dünyayı var etmek, hareketli kılmak için. Yolun sonunda kimsenin aklına gelmeyecek küçücük bir teşekküre kocaman bir var oluşu sığdıramazsın. Sen; dilediğini yaşadığın bir hayatın mutlu yolcusu olmalısın.

Gözlerimin içine baktı, en derinine.. Varlıkla yokluk arasında beliren incecik bir çizginin üzerinde yürüdü yeryüzü. Bir şarkı tutturdu, farkında değildi; artık bizim de şarkımızı söylüyordu…

Serap Şahin