Vatan

Mine Tekiner derKi;

VATAN

Bir vatanın olmalı önce, kendini ait hissedeceğin, benim diyebileceğin.

Şarkılarını ezbere bilmeli ve danslarında sallanabilmelisin hiç olmasa.

Kokusu burnunda tütmeli.

Köy olmalı, kasaba olmalı, şehir olmalı. Gittiğin yeni yerlerde bile hep oralı olabilmeli.

Kızsan da sövsen de pek çok şeye, kaldırımları alçak, insanları kırmızı ışıkta bekleyen ülkelerden geri dönmek istemeli ruhun.

Hayal kurabilmeli, “buralar çok değerlenecek” diyerek satın aldığın kurak arsanın para edeceği günleri düşleyebilmelisin.

“Kısmetse seneye gideriz” diye planlı rotaların olmalı gezecek.

Arabanın tekerleğini yaran çukurlu yola sövüp, yine de seni evine ulaştıran o yolun sonunda Arko krem kokan yaşlı annenin elini öptüğüne sevinmelisin.

Seneler sonra çocukların da senin gittiğin o ilkokula gidebilmeli

İki yüz elli kişilik iş ilanına beş bin kişiyle birlikte başvururken, yüksek mevkilerde tanıdıkların olmasa da, çalışana vatanında her daim ekmek olduğunu bilerek umutlanmalısın.

Önümüzdeki yaza düğün yapmalı, komşuna evinin anahtarını emanet edebilmeli, gittiğin her evde bir bardak çay içebileceğini bilmelisin.

Kim olduğuna, neye inandığına, nerede doğduğuna bakmaksızın birlikte nefes aldığın, aynı yere vatanım diyen tüm insanlara değer verebilmeli, kurduğun hayallere onları da dahil edebilmelisin.

Sıvasız tüm evleri yıkıp, insana yakışır olanları inşa etmek, tüm yoksul çocuklara tertemiz kıyafetler ve gelecek verebilmek istemelisin.

Vatanına anne ve babandan daha çok güvenmeli, herkes kadar değerli ve özgür bir birey olabilmelisin o topraklarda.

Artık hissedemiyorsan tüm bunları içinde bil ki yalnız değilsin.

“Kendi gibi olmaya zorlayanların” ülkesinde onlar gibi olamazsan,

Özgürlüğe alışmış ruhunda özgürlük geçmiş bir hayal olur çocuklarına anlattığın.

Kaçıp gitmek gelir içinden yapamazsın. Gitsen gittiğin yere tutunamazsın.

Unutma, vatanın yoksa sen de yoksun.

Mine Tekiner / 2017 Ankara