Bir Hayal Tamircisi

Zamana meydan okuyan nostaljik yeşilçam sokağının , hayal perdesine can veren ustasıydı o.

Yaz akşamlarının vazgeçilmez eğlencesi haline gelen kukla oyununa ev sahipliği yapıyordu o güzel, arnavut kaldırımı taşlı sokak.

Her akşam saat 20:00'de , beyaz perdesini açıyordu mahallenin mini mini, şirin çocuklarına.

Yıl 2020'ydi artık, dijitalleşmeye evrilmişti tüm dünya ve tüm çocuk oyunları.

O ise yeldeğirmenlerine karşı bir Don Kişot'tu adetâ.

Hayale inanırdı ; güzel masallara, dostluğa, sevgiye ve masumiyeti her dâim çocuk gözüyle anlatmanın safiyetine.

İşte bu yüzden eskiyen kuklalarını kendi elleriyle tamir eder, rengârenk ipliklerle ve kumaşlarla onlara yepyeni elbiseler diker, yıpranan ve dökülen saçlarını, sanki gerçek bir bebekmişçesine okşar ve severdi.

Kendi hayalindeki sihirli masallara şatolar , kuleler , evler kurardı.

Kendi elleri ile yarattığı kuklalara masalsı isimler koyar, sonra da onları çocukların masum dünyasına sunardı.

Bir nevi hayal tamircisiydi o, gerçeğin yıktığı hayalleri, kendi elleriyle yeniden onarırdı.

Her oyun bitiminde, çocukların gözbebeklerindeki o ışıklı ifadeyi hayran hayran seyreder, ertesi akşamın heyecanı ile, mutlu ve huzurlu bir adam olarak evine dönerdi.