Düşler Dolusu Mektup

Kalbime doğuyordu yüzün, gözlerinle buluştuğumda uzunca bir yola çıkıyordum. Sevginin ötesinde bir dünya var ediyordum, gökkuşağını selamlıyordu sesin... Bir ben oluyordum kendim oluyordum seninle, yanı başında, kaybettiğim kendimi buluyordum işte, akan suların masumluğuna senli düşleri adıyordum. Tepeden tırnağa her şeyin oluyordum. İsyanın şarkılarını ezberleyenlere, o orada bulacağım diyordum. Kaç kapı aralanmış olsada, her eşikte seni buluyordum. Oysa ne çok susmuştum vakti zamanında, şimdi senli satırları dökmekten bitap düşüyordum. Bir sabahları, bir de gece karanlığını seviyordum, beni aydınlattığın o gün, gün güzel sona erecek ve ben gece bitişine dek güzel rüyalarda gezinecektim, biliyordum. Sevmelerin her türlüsünü susuşlarına gizlediğin o yüreğini başka seviyordum işte. Sonra kelimeler anlamsızlaşıyordu, gözlerinde koştuğum basamaklara takılıyordum. Düşmelerin bile bir anlamı oluyordu, seninle anlam bulmuş her anı ezberliyordum. Ağaç aralarında gezinirken izler bırakıyordum bize dair, seyrine doyamadığımız denizlerin içerisinden senden bir parça diye topluyordum deniz kabuklarını, dolaştığımız kırlardan çiçekleri kitap aralarında kurutuyor hangi mekanda hangi zamanda var ettiğin duyguları anımsıyordum.Sevgili, seni yüreğime başka resmetiyordum. Ben seni başka seviyordum işte, aşkla değil dostça değil hepsinden harmanlanmış bir yürekle seviyordum. Çünkü sen her gün bir başka yüce gönüllükle, benim yüreğimin kahramanı oluyordun. Yüreğinde dünyayı başka renkte var eden, merhameti sonsuz kahramana selam ediyordum işte. Dileğim hep şu sözlerle yankılanıyordu, ‘dilerim sevgin hep benimle yol bulur’ öyle istiyordum. Ve sen iyi gelen yanlarıma efsun oluyordun. Sevmek dediğin, öyle menfaatler üzerine kurulu değil, iyisiyle kötüsüyle göğüslemekmiş, senden öğreniyordum. Düşler dolusu biriktirdiğim, mektuplarım sonsuzlukla buluşacak biliyorum. Hep kötülükler var olmadı, iyilikler kazanacak görüyorum. Yetinmeyi bilen zarif gönüller, bu satırları sizlere armağan ediyorum.