Uçan Balon

Hayatımızı yaşadığımız çevreyle sınırlı tutarız hep. Sonra da şikayet ederiz rutine bağlanmış zamanlardan. Neden hep gece gündüze, gündüz geceye koşuyor diye ve neden biz hep gerisinde kalıyoruz diye... Oysa ne gerisinde kalınan, ne de önüne geçilen bir zaman vardır. Hepsi zihnimizin birer oyunu. Farkındalığımız kadar özgürüzdür aslında. Uçan balon demetine ayağımız bağlıymış gibi dünyaya şöyle tersten bakmayı denesek bir de. Hem gökyüzünü, hem de havalandıkça yeryüzünü tersten görsek mesela. Yerçekimsiz kalmış düşüncelerimizle baş başa kalsak sükunetle. Güzel çirkin, doğru yanlış tanımlarını atsak belleğimizden birkaç dakikalığına. Aslında düşünsenize ne kadar da sonsuz olabilir, sonunu heyecanla beklediklerimiz ve sonundan hep korktuklarımız da. Çözüm sizde demeyeceğim, çünkü zihnin hapishanesinde prangalı oturan bir ruh, kendisini yenerek ulaşamaz hiçliğe. Yenmek eylemi bile bir mücadele hali sonuçta. Oysa evren dediğimiz sonsuzluğun içinde savaşarak değil, barışarak kırabiliriz zihnimizin önündeki engelleri. Ateş düştüğü yeri bile yakmaz olur beyaz bayrak açmış yüreklerde. Ters asılı kaldığımız balon demetinin arasından yıldızları görüp dokunabilirsek ve aynı anda ayaklarımız huzuru bulduğu kumlara değerse işte o zaman kesebiliriz bizi balonlara bağlayan ipleri… işte o zaman yumuşak bir inişle ana sarılma zamanı gelmiştir, çocukluğumuzda en sevdiğimiz oyuncağa sarılıyormuş gibi...