İnsan Bir Kere Ölür

Galata Kulesi şiirinin şairi Ümit Yaşar Oğuzcan, 22 Ağustos 1926 yılında Tarsus'ta doğmuş, 4 Kasım 1984 günü geçirdiği kalp krizi sonucu İstanbul’da vefat etmiştir. Hayatını “roman değil baştanbaşa şiirdir, aşktır olarak tanımlayan şair, çocukluk yıllarından itibaren birçok olumsuzlukla karşı karşıya gelmiştir. Üç yaşında ayağını kırmış, beş yaşında merdivenlerden yuvarlanmış, geçirdiği ateşli bir hastalık sonucu kekeme kalmıştır. Talihsizlikler bununla bitmemiş; on dört yaşında apandisit ameliyatı olmuş, dokuz yaşında böbreği alınmıştır.

Ümit Yaşar Oğuzcan'ın şiire merakı ise ailesinin etkisi ile küçük yaşlarda başlamıştır. Çocukluğunda evlerinin başköşesinde Faruk Nafiz Çamlıbel'in fotoğrafı bulunur. İlk şiir denemelerini Faruk Nafiz Çamlıbel'i taklit ederek oluşturmuştur.

Genç yaşlarda memuriyete başlamış, 1961 yılında İş Bankası'nda (Ankara) Neşriyat Müdür Muavini iken buradaki işinden ayrılıp İstanbul'a yerleşmiş bir süre sonra da kendi adını taşıyan yayınevini açmıştır. Ankara sonrası İstanbul'a uyum sağlamakta zorlanmış, geçim sıkıntısı da yaşamıştır. Bu sırada yaşadığı sıkıntılar nedeniyle 3 kez intihara kalkışmıştır.

Bir keresinde geç saatlerde Beyoğlu İstiklal Caddesi'nden geçerken Kulis Lokantası'nın önünde birden cebinden çıkardığı jiletle sol elinin bilek damarlarını kesmiş, o sırada kimliği bilinmediği için Bakırköy Akıl Hastanesine gönderilmiştir. İntihar teşebbüsü dönemin gazete ve dergilerinde "Genç Bir Şair İntihara Kalkıştı" başlığıyla bolca yer almıştır.

Ümit Yaşar Oğuzcan'ın intihar teşebbüsleri ailesindeki herkesi derinden etkilemiştir. Fakat yirmi dört yaşında olan oğlu Vedat babasına daha büyük bir acı yaşatıp ders vermek istemiş olmalı ki 6 Haziran 1973 günü saat 15.00’te Galata Kulesinin dokuzuncu katından aşağı "İşte intihar böyle edilir.” notunu bırakarak atlamış ve vücudu paramparça olarak ölmüştür.

Bu dehşet verici olay sonucu şairin şiirlerinde işlediği temalara ölüm teması da eklenmiş ve yaşanan acıyı damarlarımızda hissettiren

“Açarken ufkunda güller alevden”

Çıktı, her günkü gibi gülerek evden

Kimseye belli etmedi içindeki yangını

Yürüdü, kendinden emin

Sonsuzluğa doğru

Galata Kulesi’nde bekliyordu ecel

Bir fincan kahve, bir kadeh konyak

Ölüm yolcusunun son arzusu buydu

Bir adam düştü Galata Kulesi’nden

Bu adam benim oğlumdu…”

dizeleri ortaya çıkmıştır.

O gün hakkında Ferit Ragıp Tuncor şunları yazmıştır: "14.30'da Galata Kulesi'ne geldiğinde çok üzgün görünüyordu. Bir kahve ısmarladı ve bu esnada çantasından çıkardığı bir kâğıda son yazısını yazdı (son yazısıymış). Sonra üst kata çıkarak korkuluğa dayandı ve çevreyi seyretmeye başladı. Bu anda ani bir kararla parmaklıkların üstünden atlayarak kendisini boşluğa bıraktı, rüzgârın da etkisiyle on beş - yirmi metre kadar uzaklıktaki bir lokantanın camlarına çarparak yere düştü. Parçalanarak can veren Vedat' tan geriye çantasından çıkan sınav ödevi olarak hazırladığı bir mimari proje ile intihara karar verdiği sırada yazdığı pusula kaldı: “Hayata tahammülüm kalmadı, işte böyle intihar edilir".

Vedat, bu nankör insanlara, bu kalleş dünyaya inat yaşamaya çalışmış fakat babasının gençliğindeki gibi melankolik bir ruh haline teslim olarak bu dünyayı terk etmeyi seçmiştir. Hem de bu terk edişi sessizce yapmamış, Galata Kulesi’ne gelip İstanbul’u hayranlıkla seyreden herkesin bu ölümü görmesini istemiştir. Babasına intiharın nasıl olması gerektiğini söyleyen bir not bırakmayı da unutmamıştır.

Onun ölümü üzerine Ümit Yaşar Oğuzcan için güneş sönmüş, yeryüzü kararmış, bütün zaman durmuş geriye sadece evlat acısı ve ölümün soğuk yüzü kalmıştır.